Medjunarodna nagrada za kreativnost mladih pjesniku Siniši Tuciću

[tijana]

Medjunarodna nagrada za kreativnost mladih pjesniku Siniši Tuciću

 

Na medjunarodni dan mladih 12.8.2008.u 2o sati u Oblomov kafeu,Vojvodjanskih brigada 16 u Novom Sadu bice ,prema ideji i inicijativi književnika Stojana Simića Krpice,uz podršku mr Jovana Mihajila,u organizaciji Scene svih kreativnih,dodeljena medjunarodna nagrada za kreativnost mladih pesniku Sinisi Tucicu.Nagrada je prestizna,dobitnik bira sledeceg dobitnika,nema lobiranja ni žiriranja.Nagrada se sastoji iz plakete i diplome.

 

Siniša Tucić, rođen 1978. godine u Novom Sadu (Srbija). Pesnik, esejista, multimedijalni umetnik. Objavio tri zbirke poezije: «Betonska koma» 1996. «Krvava sisa» 2001. «Nove domovine» 2007. Sarađivao u mnogim časopisima: Ovdje, Transkatalog. Simposion, Nezavisni, Danas, Stanje stvari, Polja...

Učestvovao na kampovima u okviru književne škole «Tradicija avangarde», Palić – Ečka 1994.

Diplomirao je na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu – odsek Srpska književnost i jezik. Završio Specijalističe akademske studije.

Bavi se scenskim izvođenjem u Kamernom pozorištu muzike –OGLEDALO, u okviru kojeg je učestvovao u projektima « Prostor solitera», «Pred ogledalom», «Lice na metar».

Jedan je od osnivača Centra za novu književnost – NEOLIT, nevladine organizacije koja okuplja mlade pisce, književne kritičare, novinare, kulturne radnike, zainteresovane za aktuelna dešavanja u književnosti i drugačiji odnos prema savremenim literarnim fenomenima.

Živi i radi u Novom Sadu

 

Prikaz Darije Zilic iz Zagreba (izasao u Sisackim Rjecima)

Siniša Tucić- Nove domovine, Narodna knjiga/Alfa, 2007.

Siniša Tucić mladi je pjesnik koji živi u Novom Sadu. Dosad je objavio dvije zbirke pjesama- Betonska koma (1996.) i Krvava sisa (2001.).Bavi se i izvođačkom umjetnošću.Njegova najnovija zbirka pjesama neobično je zanimljiva, jer riječ je o tome da pjesnik želi poetizirati status poezije u virtualnom svijetu, mijenjanje vremenitosti u doba novih tehnologija, te promjenu u mapiranjima kronotopa. Naime, smatra Tucić, više ne postoji neka fiksna domovina, već niz paralelnih domovina kojima prolaze "zaneseni nomadi". U takvim novim prostorima, ne postoji sukcesivnost, već različiti fluksevi, protoci.I on sam više ne može biti tradicionalan humanistički intelektualac, jer mijenja svoje pozicije, prepušten je simulakrumima, a njegov patriotizam je sajber patriotizam. Stoga u njegovoj poetici nema statičnosti- u pjesmi "Ja sam umro u taksiju" riječ je upravo o mobilnosti, nevezanosti uz jedno mjesto, uz kretanje, pa se i umire u vozilu, pa tako na kraju pjesme lirski subjekt ustvrđuje- "grobu nemam traga!". On time podriva i koncepciju države-nacije, koja je u srpskom društvu itekeko dominantna. U pjesmi "Nove domovine" naglašava kontrast-dok on surfa tehno- predjelima, njegov prijatelj "ide u manasitir". Tucić prije svega želi pisati o tom čudesnom simultanitetu novih tehnoloških stvarnosti i nekih oblika tradicionalizama koji svemu tome odolijevaju. Naime, paralelno uz virtualnost, postoji svijest da živi u maloj, izoliranoj zemlji, "u malom siromašnom gradu". Paradoks je u tome da su "sinovi" u isto vrijeme i svjetski nomadi koji surfaju internetom, ali i oni koji neće otputovati (zbog siromaštva), pa "surfaju globalno plaćaju lokalno/ a crkva radi li radi". Dakle, postoji shizofrena situacija- s jedne strane državne institucije ne odumiru, a istovremeno postoji varljiva sloboda kibersvjetova. Pjesnik niti u jednom trenutku ne želi negirati tu podijeljenost, ne želi se uljuljkati niti u jednu stvarnost, već obuhvatiti obe. I pritom je svjestan kako je on još uvijek samo čovjek koji pripada dvadesetom stoljeću, te da će ostati sam u zamračenoj sobi, nakon surfanja (pjesma "Pjesma iz svakodnevnog života").U tom kontekstu i Bog biva sagledavan u okviru sajber- svijeta (treba napomenuti kako je u našem pjesništvu o sličnoj koncepciji Boga pisala Jozefina Dautbegović). Pjesnik spominje božje sajtove, ironizira boga tražeći mu email adresu i pritom naglašava kako danas ne može postojati tek jedan centar moći.

U pjesmama Siniše Tucića nalazimo antinostalgiju- umjesto da se, kao većina pjesnika svoje generacije, prisjeća sa sjetom yu mitologema, on se ne želi prepustiti sentimentalnosti i uspomenama iz djetinjstva, pa ističe- "nemam nostalgiju za karbofiks lepkom/koji se više ne proizvodi/a koji sam nekada duvao". No ipak ističe kako želi naći novu domovinu. Virtualni svijet jest prostor u kojem uživa, u kojem kreira, ali se ipak eshatološki pita kakav je smisao interneta, i donosi li dobro ljudima. Naime, internet veže čovjeka uz sebe, izdvaja ga iz zajednice, atomizira (pjesma "Soba"). Tucić se izruguje malograđanskim idealima sreće, piše angažirano- npr. progovara o sudbini nesretnih Roma (pjesma "Četvrto nebo"), zanima ga i repozicioniranje umjetnosti koja postaje konceptualna, i koju ne razumije "mladi okoreli tradicionalista".Na kraju, riječ je o iznimnoj zbirci mladog, kvalitetnog autora u kojoj angažirano progovara o suvremenom svijetu, o domovini/domovinama u stvarnim i virtualnim prostorima.

 

 

 

Prikaz Dragoljuba Stankovića objavljen u Danasu

http://www.danas.co.yu/20070901/knjiga1.html

 

 

Siniša Tucić, Nove domovine; Narodna knjiga, 2007.

Kiosk civilizacija

Dragoljub Stanković

Nova knjiga poezije Siniše Tucića, Nove domovine, mogla bi se sažeti u bodlerovski uzvik: Bilo gde, samo van ovog sveta!, i to ne samo zbog ideje, već i zbog autorovog postupka kojim nam se predočavaju sasvim bodlerovski, no apdejtovani demonski prizori naše kiosk civilizacije. Autorova biblijska, mitska imaginacija razliva se Od Heraklitovog kruga do Interneta, nudeći nam svoje virtuelne Rajeve (Simulakrum je moj anđeo zaštitnik), jer zaglavljeni smo u mrtvoj civilizaciji koja se entropijom još i besmisleno širi.

Tucić nam nudi surf svojom pijanom Net lađom, svoj Svet na plastično rasklapanje. Lešina sveta se odavno raspala i postala polubog, ostala je samo ideja Lepote i elektronska pustinja po kojoj jezdi autor. On ne oseća nostalgiju čak ni za karbofiks lepkom, on je umro u taksiju kao u kapsuli savršenog otuđenja i pasivnosti, njegovom grobu nema traga. To je nedostižni Ideal, takva Smrt, jer smo ti i ja/ Osuđeni na malecki prostor/ Od klisure do klisure/ Od lesne zaravni do lesne zaravni/ Od magarca do magarca/ Od robota do robota (Zarobljenost) . Ipak, nove domovine je možda moguće naći tamo gde su Beskrajne tehno-planine/ Električne vile Ravijojle gde su Iznenadni fluksusi/ Zanesenih nomada i pesnik, zauvek otuđen od svake prirodnosti, bezuspešno pokušava da osmisli te predele u duhu zapadne metafizike i svoje postapokaliptične pozicije, kao i biblijski Jov-surfer iz njegove pesme. On se otiskuje na svoja putovanja, i mračnom imaginacijom detektuje sve bolesne tačke naše civilizacije, hladno i oštro kao hirurg pri autopsiji. Inače, ne postoje tužne ili radosne pesme, već samo dobre i loše, uspele ili ne. Jezički suvereno i veselo napisana, Tucićeva knjiga čita se sa osmehom i ponekad grohotom, što govori da je optimizam samo u stilu i čitaocu, u pesničkoj moći autora da se uopšte uhvati u koštac sa izabranom tematikom. Iako Tucićev lutalački kompleks uzrokuje nekad i

 

prikaz Dragoslave Barzut na njenom blogu

http://sr.wordpress.com/tag/hommages/

Ako bih morala izabrati jednu reč koja bi svojim leksičkim korenom najbolje ocrtavala semantičko dejstvo poezije Siniše Tucića, dvosmisleno bi to bilo: d e z a v u i s a nj e. No, u kom smislu? Ukoliko se dohvatimo leksikona stranih reči i izraza, Vujaklijinog ili Klajnovog, kod reči dezavuisati zateći ćemo sledeće odrednice: poricati, poreći, odricati, odreći, ne priznati, osporavati nešto, ne priznati vezu sa nečim/nekim/nekom pojavom, radnjom. Dakle, ne priznati vezu, sa onim iz čega se niče, odreći se kanonskih tričarija i mlaćenja, već opoeziti sve što dolazi iz suprotnog vremena, onog naspram iskustva i prošlosti, a koje neumitno juri i postaje onaj trenutak što ga čitamo.

 

Poezija Nove domovine obitava u svojevrsnom oproštaju od jedne kulture, od jedne istorije i u preuzimanju celokupnog znanja vraćanjem radikalnom neznanju - u o d b i j a nj u da se nasleđuje. Ali upravo to odbijanje nudi gotovu formu straha od prelaženja u nešto što bi u najblažoj varijaciji imalo biti “dogmatizam” koji bi ipak, svoj koren imao u nekom nasleđu. Otuda ta mala doza oksimorona već u samom naslovu pesničke zbirke Nove domovine, naslovu ustvari pesme koja otvara zbirku i eksplicitno daje na znanje o čemu će tu biti reči. Sinišin oksimoron nije samo puka forma, na planu sintagme, mada jeste i to (tehno-planine, električne vile Raviojle, tehno-kanjoni) već se oksimoron o kome je reč i ne bi smeo prikazati kao a priori stilska figura, već je to jedan “konceptualni” oksimoron, na višoj/nižoj istanci od sintaksičke, koji se kao takav da osetiti tek po poslednjim stihovima pesme. (Npr. u pesmi Nove domovine to su stihovi: A ja sam tu/Jadni mali intelektualac/Drug mi ide u manastir/U brdo) Tako funkcionišu sve pesme Nove domovine, verne i dosledne jedna drugoj. Zato sam mišljenja da poezija Siniše Tucića na taj način gradi jednu paradigmu subverzivnu u odnosu na vladajući univerzitetsku paradigmu. Pod vladajućom univerzitetskom paradigmom smatram strajnićevski klan novosadske poetičke škole (iz)nikle na Filozofskom fakultetu. Postoji snažna tradicionalistička, konzervativna struja poezije koju proklamuju univerzitetski profesori, ubijajući na taj način svaku kreativnu i novu snagu, i što je gore, grade iluziju o hermeneutičkom čitanju i tumačenju poezije. Za većinu takvih predavača poezija sada i ovde ne postoji, već je to uvek rekonstruisanje nekih prethodnih vrednosnih sistema, koji sasvim pogrešno postaju sasvim pogrešna vrednost u sistemu koji je davno postao da biva sopstvena opozicija. To ne shvata većina potencijalnih pesnika u Novom Sadu, upravo studenata koji posećuju takva predavanja.

 

Poezija je davnih dana prestala da se povinuje pravilima, i treba već jednom prestati govoriti u kategorijama bilo kakvih vrednosti. Poezija Novih domovina primer je kako se postojeća konzervativna struja može dekonstruisati, svesti na nulti stepen, uvesti je u savremenu “promajsku” poeziju. Promajsku iz razloga što to više nije poezija, već jedan proključali pot-au-feu, gde se hrčkaju ne samo istorija književnosti, istorija poezije i njenih poetika, već i različite umetnosti, savremeni trendovi ozbiljne i popularne kulture (muzike, filma, televizije, interneta) itd. Sve se to kuva u istom loncu, a što se skuva ne može se više nazivati jednim imenom, već dobijamo jedinstven ukus odsvegapomalo. Na takav po-au-feu ili lonac naviklo je potrašačko društvo, i iz njega se svakodnevno vrše konzumacije.

 

Da Sinišina poezija nije samo puki medijator, (prvi) mačići što se u vodu bacaju, imamo se uveriti u urbanom prikazu jedne stvarnosti, ironičnom naracijom (od)slikanom, u pesmama Kiosk civilizacije, Ti i ja smo deca velegrada, Užarena pesnička hartija, Tropikal Danube, Eshatološki priručnik za malograđane, Mek Donalds… U kojima se primećuje stav, bez i najmanje nejasnoće, gde pesnik racionalno sedi za stolom i ređa logičke blokove iz prvog razreda osnovne ispod stogodišnjeg hrasta. Možda se u malopre citiranom kraju pesme Nemam nostalgiju najbolje ispoljila Sinišina “poetička angažovanost”. Ona se može konstituisati kao mesto otpora, destrukcije ili dekonstrukcije dominantnog sistema vrednosti. I sam pesnik kao da se preispituje, i preispitivanjem želi razgraditi i odreći se sebe koji je bio, kojeg nije zaboravio, ali prema kome se ne sme osećati nostalgija.

[Utjerivaczakona]

Nije me briga, ali nadam se da nećete svoju zbirku poezije objaviti na Legalisu